Het nieuws sloeg in als een bom in de Belgische sportwereld: Claudine Acou, de vrouw die al meer dan vijftig jaar aan de zijde van wielerlegende Eddy Merckx stond, brak haar stilte en uitte openlijk haar verdriet. In een aangrijpend interview met een Franstalig tijdschrift sprak ze over de pijn van een huwelijk dat, volgens haar woorden, “steeds kouder en leger” aanvoelt. Haar woorden waren scherp, maar doordrenkt van teleurstelling:

“Dit huis is leeg. Je gaat evenementen sponsoren. En ik zit hier alleen, op mijn verjaardag.”

Volgens Claudine was haar recente verjaardag de druppel. Terwijl zij een eenvoudig diner met familie had gepland, vertrok Eddy plotseling naar Italië voor wat hij beschreef als een “zakelijke bijeenkomst” met een sponsor. Maar voor Claudine was het meer dan zomaar een gemiste gelegenheid — het was een symbool van een steeds dieper wordende afstand. “Hij was er altijd voor iedereen — voor fans, voor jonge renners, voor sponsors — behalve voor ons,” zei ze met een gebroken stem.

De uitspraak verspreidde zich razendsnel via Belgische en internationale media. Social media ontploften. Sommigen spraken hun medeleven uit voor Claudine, anderen verdedigden Merckx fel. “Hij heeft alles gegeven aan de sport, maar misschien te veel,” schreef een fan op X (voorheen Twitter).

Twee uur later, toen de speculaties zich opstapelden, verscheen plotseling een korte video op Eddy Merckx’ officiële profiel. Geen persbericht, geen PR-filter — slechts Eddy, thuis in zijn woonkamer, zichtbaar aangedaan. Zijn gezicht zag er ouder uit dan ooit, zijn ogen rood van vermoeidheid. Zijn stem trilde toen hij begon te spreken:

“Ik heb fouten gemaakt,” zei hij langzaam, met een diepe zucht. “Misschien ben ik te veel de kampioen gebleven, ook toen ik al lang geen renner meer was.”

Hij hield even pauze, alsof hij zocht naar de juiste woorden. “Het is waar dat ik te vaak weg ben. Dat ik te veel ja zeg tegen verplichtingen, terwijl ik soms nee had moeten zeggen — voor haar, voor mijn gezin.”

De video duurde nauwelijks drie minuten, maar zijn eerlijkheid raakte mensen diep. Hij sprak niet als een icoon, niet als de grootste renner aller tijden, maar als een man die zijn eigen eenzaamheid eindelijk onder ogen zag.

“Claudine is altijd mijn kracht geweest,” vervolgde hij. “Ze was er in mijn moeilijkste momenten, toen niemand nog geloofde dat ik kon winnen. Misschien heb ik vergeten dat liefde ook onderhoud nodig heeft, net als een fiets — als je niet zorgt, begint het te roesten.”

Na die zin zweeg hij even. Je hoorde alleen zijn ademhaling, zwaar en breekbaar. Vervolgens zei hij, bijna fluisterend:

“Ik hou van haar. En als ze dit ziet: ik wil naar huis komen. Niet als Eddy Merckx, maar gewoon als Eddy.”

De stilte na die woorden was ondraaglijk. Binnen enkele minuten stond de video overal — van HLN tot Le Soir, van wielersites tot talkshows. Reacties stroomden binnen van oud-renners, journalisten en fans.
“Je voelt de pijn in elke lettergreep,” schreef voormalig ploeggenoot Roger De Vlaeminck. “Hij was nooit goed in praten over gevoelens, maar nu hoor je het echte mens achter de legende.”

Een andere reactie kwam van de jonge renner Remco Evenepoel, die Merckx vaak zijn mentor noemt:

“Iedereen kent Eddy als een kampioen op de fiets. Vandaag heeft hij getoond dat hij ook een kampioen kan zijn in eerlijkheid.”

Volgens bronnen dicht bij de familie zou Claudine de video gezien hebben nog voordat de media hem verspreidden. Hoewel ze aanvankelijk weigerde te reageren, bevestigde een vriend van haar later dat ze “zeer ontroerd” was. “Ze had tranen in haar ogen,” zei hij. “Ze zei alleen: ‘Eindelijk luistert hij.’”

De gebeurtenis heeft iets losgemaakt in België. Mensen begonnen niet alleen te praten over de val van een icoon, maar ook over wat er schuilt achter succes en roem. In cafés, op forums en in sportprogramma’s werd één vraag herhaald: “Wat blijft er over van de mens achter de legende?”

Eddy Merckx, die ooit werd beschreven als “de kannibaal” op de fiets vanwege zijn onverzadigbare drang om te winnen, liet nu zien dat zelfs de sterkste harten kunnen breken. Zijn bekentenis klonk als een echo van iets universeels — het besef dat glorie niets betekent als de stilte thuis te luid wordt.

Tegen het einde van de video, terwijl zijn ogen vochtig werden, zei hij nog één zin die sindsdien overal wordt geciteerd:

“Ik heb de wereld rondgefietst, maar misschien ben ik te ver van huis gegaan.”

Die zin — eenvoudig maar vol betekenis — vat alles samen wat hij misschien jaren eerder had moeten zeggen.

Terwijl de avond viel, verschenen voor Eddy’s huis bloemen en briefjes van steun. Op één ervan stond in kinderlijke letters geschreven: “Opa Eddy, kom naar huis. België wacht.”

Het is nog niet duidelijk of Claudine en Eddy elkaar inmiddels hebben gesproken. Maar wat wel zeker is: deze gebeurtenis heeft de wielerwereld herinnerd dat zelfs de grootste kampioenen geen bescherming hebben tegen de stormen van het hart.

En misschien, heel misschien, is dit niet het einde van hun verhaal — maar het begin van een tweede kans, niet voor de legende, maar voor de man die erachter schuilt: Eddy Merckx.