Mijn vrouw is jaloers op hem.” Met die woorden liet Wout Van Aert de wielerwereld in stilte achter. Niet vanwege de provocatie — maar vanwege de breekbaarheid, de eerlijkheid, en het verdriet dat erachter schuilging. Voor het eerst in lange tijd sprak de Belgische kampioen niet als de onverslaanbare renner die iedereen kende, maar als een man die gebroken was door teleurstelling, eenzaamheid en de druk van verwachtingen die zwaarder wogen dan elk gebergte in de Tour.

Na maanden zonder overwinning, na blessure, kritiek en onophoudelijke vergelijkingen met zijn eeuwige rivaal Tadej Pogačar, barstte de emotie eindelijk los. Van Aert, die jarenlang symbool stond voor kracht, discipline en vastberadenheid, gaf toe dat hij zich leeg voelde — niet alleen als atleet, maar als mens. “Ik heb altijd gevochten om te winnen,” zei hij met een trilling in zijn stem. “Maar dit jaar heb ik vooral gevochten om niet te breken.”

Volgens bronnen dichtbij de familie was de nederlaag in het laatste kampioenschap de druppel. Wout had zich wekenlang afgesloten van zijn omgeving, zijn telefoon nauwelijks aangeraakt, zijn familie amper gezien. Zijn vrouw had haar eigen verplichtingen, haar eigen wereld. Geen berichten, geen telefoontjes, geen vluchten om hem te steunen aan de zijlijn. “Ze was druk met haar eigen leven,” zei Van Aert bitter. “Ik voelde me alleen, alsof ik niet meer belangrijk was — niet als renner, niet als man.”

In de perszaal na de race zat hij met gebogen hoofd, handen verstrengeld, ogen rood. Toen een journalist hem vroeg hoe hij zich voelde tegenover Pogačar, die opnieuw had gewonnen, glimlachte hij flauw. “Ik ben jaloers op hem,” zei hij zacht. “Niet omdat hij wint, maar omdat hij lijkt te genieten van wat hij doet. Ik ben dat kwijtgeraakt.”

Het waren woorden die als een schokgolf door de sportwereld gingen. Wout Van Aert — de man die nooit klaagde, die altijd vocht tot de laatste meter, die bekendstond om zijn nuchtere karakter — sprak plots openlijk over twijfel, jaloezie en mentale pijn. Het taboe was doorbroken.

Binnen enkele uren reageerde Tadej Pogačar. Op X (voorheen Twitter) schreef hij een kort maar oprecht bericht van precies 21 woorden:
“Sterk zijn is niet alleen winnen. Ik heb diep respect voor Wout. Soms is verliezen de dapperste vorm van moed.”

Het bericht ging viraal. Duizenden fans, collega-renners en journalisten deelden het, en velen prezen de empathie van Pogačar. “Dit is waarom Tadej geliefd is,” schreef een commentator van Het Laatste Nieuws. “Niet alleen om zijn prestaties, maar om zijn menselijkheid.”

Andere wielrenners sloten zich aan. Remco Evenepoel, Mathieu van der Poel en zelfs oud-kampioenen als Tom Boonen stuurden woorden van steun naar Van Aert. “Iedereen ziet de glorie,” zei Boonen in een interview, “maar niemand ziet de leegte erachter. Wout heeft iets moedigs gedaan door dat te tonen.”

Toch bleef de stilte in Wouts huis voelbaar. Terwijl fans hem overspoelden met steun, bleef het contact met zijn vrouw gespannen. Volgens anonieme vrienden was de afstand tussen hen al langer aanwezig, maar de druk van het wielrennen had alles verergerd. “Hij leeft voor zijn sport,” zei een insider. “Maar soms vergeet hij te leven naast zijn sport.”

De bekentenis van jaloezie op Pogačar had meer lagen dan velen beseften. Het ging niet enkel om succes, maar om vrijheid — de vrijheid om te genieten, om fouten te maken, om geliefd te zijn zonder voorwaarden. “Ik zie hem lachen met zijn team, met zijn vriendin, met zijn familie,” zei Wout later in een televisiespecial. “En ik vraag me af: wanneer heb ik dat voor het laatst gedaan?”

Een week later werd hij gespot tijdens een training in de Ardennen. Geen camera’s, geen ploegwagen. Alleen hij, zijn fiets, en de stilte van de natuur. Getuigen zeiden dat hij er rustiger uitzag, alsof hij iets had losgelaten. Toen een fan hem voorzichtig aansprak, glimlachte hij en zei: “Het leven is niet alleen sprinten. Soms moet je ook gewoon fietsen om jezelf terug te vinden.”

Die woorden raakten opnieuw een snaar bij zijn fans. In talkshows en op sociale media werd er openlijk gepraat over mentale gezondheid in de topsport — iets wat jarenlang onder de radar was gebleven. De Belgische Sportraad kondigde zelfs aan dat er nieuwe initiatieven zouden komen om mentale begeleiding voor atleten te versterken.

Pogačar stuurde hem later een privébericht, dat Wout gedeeltelijk deelde met zijn volgers:
“We vechten allemaal onze eigen gevechten, broer. Op de weg en daarbuiten. Je bent nooit alleen.”

Vandaag, maanden na dat moment van breekbaarheid, lijkt Wout Van Aert langzaam zijn evenwicht terug te vinden. Hij traint minder obsessief, neemt tijd voor zijn zoon, en spreekt openlijk over balans. “Ik wil niet de sterkste renner zijn,” zei hij onlangs op een persconferentie. “Ik wil de gelukkigste zijn.”

Zijn woorden werden met applaus ontvangen. Want achter elke medaille schuilt een mens, en achter elke held schuilt een verhaal dat vaak te zwaar is om alleen te dragen.

“Mijn vrouw is jaloers op hem,” was niet de bekentenis van afgunst — het was de schreeuw van een man die eindelijk durfde te voelen. En misschien, juist daardoor, heeft Wout Van Aert zijn grootste overwinning ooit behaald: niet op de fiets, maar in het leven zelf. 🚴‍♂️💔🇧🇪