💔 “De wereld denkt dat ik bij hem ben voor de roem, maar ze zien niet hoe ik ‘s nachts na elke wedstrijd op hem wacht.” – Sarah De Bie
💍 Voordat hij wielerkampioen werd, was Wout Van Aert slechts een arme jongen met een droom en een kapotte fiets. Sarah werd verliefd op hem voordat hij beroemd was, en tot nu toe, te midden van alle roem, lawaai en verleiding, kiest hij haar nog steeds niet om hem te vergezellen.

In de wereld van topsport draait alles om snelheid, kracht en overwinningen — maar zelden om de stilte die volgt nadat de camera’s uitgaan. Achter elke medaille, achter elke foto op het podium, schuilt een verhaal dat de buitenwereld niet kent. En in het geval van Wout Van Aert en Sarah De Bie, is dat verhaal er een van liefde, afstand, en de prijs van ambitie.

Ze ontmoetten elkaar lang voordat Wout een nationale held werd. Hij was toen nog een jonge jongen uit Herentals, met een kapotte fiets en grote dromen. Zij werkte in een kleine winkel in de stad, verlegen maar met een glimlach die hij nooit meer vergat. Wout had niets – geen geld, geen sponsors, alleen een ontembare passie voor de fiets. Maar Sarah zag iets in hem wat anderen niet zagen: een vuur, een rusteloze wil om de wereld te bewijzen dat zelfs iemand uit een klein dorp iets groots kon worden.

“Hij had niets, behalve die blik in zijn ogen,” vertelde Sarah eens in een interview. “Alsof hij al wist dat hij iets ging doen wat niemand anders durfde.”

Hun liefde begon eenvoudig — een wandeling langs de rivier, frieten halen na de training, eindeloze gesprekken over dromen en toekomst. Maar naarmate Wout beter werd, begon de afstand te groeien. De ene race volgde de andere op. De ene overwinning bracht weer nieuwe verplichtingen, interviews, reizen, fans.

Sarah bleef thuis, vaak alleen, terwijl Wout de wereld over reisde. “Mensen denken dat het makkelijk is om met een kampioen samen te zijn,” zei ze ooit. “Maar niemand begrijpt hoe het voelt om elke nacht te wachten, te hopen dat hij veilig thuiskomt.”

Toen Wout Van Aert uiteindelijk doorbrak — eerst bij Jumbo-Visma, daarna als wereldster in zowel veld als wegwielrennen — werd hun liefde plotseling publiek bezit. Iedereen had een mening. Sommige fans adoreerden Sarah als “de stille kracht achter de kampioen”, anderen noemden haar “gelukkig met de roem.”

En dat is waar haar beroemde woorden vandaan kwamen:

“De wereld denkt dat ik bij hem ben voor de roem, maar ze zien niet hoe ik ‘s nachts na elke wedstrijd op hem wacht.”

Die zin ging viraal in België en Nederland. Tienduizenden mensen deelden het citaat online — sommigen met tranen in hun ogen, anderen met bewondering voor haar eerlijkheid. Want achter het perfecte imago van de sportheld schuilt een realiteit waar weinig mensen over durven spreken: de eenzaamheid van degene die achterblijft.

Sarah was er in de dagen dat Wout nog niets had. Ze werkte om zijn materiaal te betalen, vergezelde hem op trainingen, en stond vaak bevroren langs het parcours met een thermos koffie in haar hand. Maar nu, met miljoenen volgers en een agenda vol sponsors, is het Wout zelf die vaak alleen reist.

“Hij zegt altijd dat het beter is zo,” vertelde een vriend van het koppel. “Hij wil haar beschermen tegen het lawaai, tegen de druk. Maar diep vanbinnen mist hij haar elke seconde.”

In 2025, na een lange blessureperiode en enkele tegenvallende resultaten, leek de spanning tussen hen groter dan ooit. Sarah verscheen minder vaak aan zijn zijde. De geruchten begonnen snel: scheiding, breuk, een nieuwe liefde. Maar toen een journalist hem ernaar vroeg, reageerde Wout onverwacht kalm:

“Ik hoef niets te bewijzen. Zij was er toen ik nog niemand was. En dat zegt genoeg.”

Wat velen niet weten, is dat hun relatie gebaseerd is op een stil begrip. Sarah heeft altijd geweten dat zijn hart deels aan de fiets toebehoort — dat elke rit, elk kampioenschap, ook een vorm van opoffering vraagt. En toch blijft ze hem steunen, niet om de trofeeën, maar om de man die ze ooit ontmoette met modder op zijn gezicht en dromen in zijn ogen.

“Soms denk ik aan die tijd,” zei Sarah in een zeldzaam gesprek. “Toen we gelukkig waren met niets. Geen camera’s, geen verwachtingen. Alleen wij tweeën en de fiets.”

Haar stem brak toen ze verder sprak:

“Ik weet dat hij nog steeds diezelfde jongen is. Alleen de wereld is veranderd.”

Vrienden van het koppel bevestigen dat hun band, ondanks alles, nog steeds sterk is. Ze bellen elkaar na elke wedstrijd. Ze praten over hun zoon, over het leven, over wat echt belangrijk is. En zelfs als ze fysiek ver van elkaar zijn, is er een onzichtbare draad die hen verbindt — geweven uit respect, herinnering en iets dat veel dieper gaat dan roem.

Wanneer Wout over haar spreekt, verandert zijn toon. In een interview met Het Laatste Nieuws zei hij:

“Mensen zien de finish. Maar ze weten niet wie me daar telkens naartoe duwt. Dat is zij. Altijd zij.”

Misschien is dat de reden waarom hij nog steeds weigert haar volledig in de schijnwerpers te zetten. Niet uit afstand, maar uit bescherming. “De wereld hoeft haar niet te beoordelen,” zei hij. “Ze is mijn rust in de storm.”

In een wereld waar liefde vaak vervaagt onder het licht van de roem, blijft hun verhaal een stille herinnering dat echte liefde niet om applaus vraagt. Sarah’s woorden, eenvoudig maar eerlijk, blijven nagalmen:

“Ze zien niet hoe ik ‘s nachts op hem wacht.”

En misschien is dat wat hun liefde zo bijzonder maakt — niet de glamour, niet de faam, maar de geduldige stilte tussen twee mensen die elkaar nog steeds vinden, zelfs in de chaos van de wereld.

Want achter elke kampioen staat iemand die gelooft — niet in de medailles, maar in de mens daarachter. En voor Wout Van Aert, zal dat altijd Sarah De Bie zijn.