In de jaren 1940 en 1950 maakte de Britse beul Albert Pierrepoint er zijn beroep van om iedereen te vermoorden die hij maar kon vinden, van beruchte seriemoordenaars tot nazi-oorlogsmisdadigers.

Ian Tyas/Getty ImageSalbert PierrePoint

Op 15 juli 1953 zou de beruchte Britse seriemoordenaar John Christie geëxecuteerd worden in de Pentonville Prison in Londen. Kort voor zijn executie klaagde Christie, met zijn handen op zijn rug gebonden, over jeuk. De beul boog zich over hem heen en zei: “Dit zal ze niet lang pijn doen.”

De naam van deze beul was Albert Pierrepoint en volgens de Britse wet liet hij tussen 1932 en 1956 een recordaantal mensen oppakken. Het exacte aantal terechtstellingen is onbekend, maar schattingen spreken van 435, terwijl de man zelf sprak van 550 mensen.

Hoe hoog dat exacte aantal ook is, Albert Pierrepoint blijft een van de meest productieve moordenaars van de gerechtigheid in de moderne geschiedenis, en zijn verhaal is minstens zo fascinerend.

Het begin van een beul

Albert Pierrepoint, geboren op 30 maart 1905 in Yorkshire, droomde er altijd van om beul te worden. Op elfjarige leeftijd schreef Pierrepoint in een essay: “Als ik van school kom, wil ik de officiële beul zijn.”

Maar Pierrepoints morbide dromen waren geen toeval. Zijn vader en oom waren beiden beulen en Pierrepoint wilde het familiebedrijf voortzetten. Zijn vader stierf in 1922, maar Pierrepoint erfde de aantekeningen, dagboeken en dagboeken die hij tijdens de executies had bijgehouden.

Familievakantiepakketten

Na het bestuderen van de aantekeningen van zijn vader streefde Pierrepoint er harder dan ooit naar om beul te worden. Zijn sollicitaties bij de Gevangeniscommissie werden echter afgewezen, omdat hem werd verteld dat er geen vacatures waren. Ondertussen worstelde hij in zijn nieuwe woonplaats in Groot-Manchester met het combineren van diverse baantjes, zoals bezorger bij een groothandel in levensmiddelen.

Uiteindelijk kreeg Pierrepoint in 1932 de kans om als beul te werken toen er een vacature vrijkwam na het ontslag van een beul. Eind 1932 woonde hij zijn eerste executie in Dublin bij, geleid door zijn oom, Thomas Pierrepoint, en mocht hij vervolgens verschillende executies bijwonen.

Wikimedia CommonsSalbert Pierrepoint, rechts, met zijn oom Thomas op een foto uit 1947, toen hij de jongste officiële beul van Groot-Brittannië was.

Pierrepoint was echter nog relatief nieuw en in de jaren 30 waren executies zeldzaam in Groot-Brittannië. Daardoor kreeg deze enthousiaste jonge beul niet de kans om een executie uit te voeren. Zijn eerste executie vond pas plaats in oktober 1941, toen hij gangster en moordenaar Antonio Mancini in Londen ophing. Het jaar daarop maakte hij korte metten met de beruchte Gordon Cummins, bijgenaamd “de Blackout Ripper”, die naar verluidt in februari 1942 in slechts zes dagen vier vrouwen vermoordde en verminkte.

Maar na de Tweede Wereldoorlog nam de werklast van Albert Pierrepoint enorm toe.

Executie van de nazi’s en daarna

Kort na het einde van de Tweede Wereldoorlog maakte de beroemdste Britse gevangene Henker naam door ongeveer 200 oorlogsmisdadigers, waaronder veel nazi’s, op te hangen.

Tussen 1945 en 1949 reisde Pierrepoint meer dan twintig keer naar Duitsland en Oostenrijk om enkele van de ergste nazi’s te arresteren die tijdens de oorlog wreedheden hadden begaan. Onder deze oorlogsmisdadigers bevond zich Josef Kramer, commandant van Auschwitz en later Bergen-Belsen, waar gevangenen hem de bijnaam “Het Beest van Belsen” gaven. Irma Grese, de “Hyääne von Auschwitz”, werd als tiener ook door Pierrepoints nazi’s geëxecuteerd.

Wikimedia Commons

PierRepoint executeerde tientallen andere oorlogsmoordenaars (en in 1949 ook het Britse Acid Complex). Op 27 februari 1948 liet hij zelfs dertien mensen op één dag ophangen.

Na het executeren van zoveel gehate nazi’s werd Pierrepoint beroemd, bijna een oorlogsheld, en verdiende hij genoeg geld om een pub genaamd “The Fighting Poor Man” in de buurt van Manchester te kopen (en om zo nodig executies uit te voeren). Mensen stroomden naar de pub voor een pint van de Britse nazimeesters.

Maar in 1950 nam het leven van Pierrepoint, een cafébaas en beul, een duistere wending. Een van zijn vaste klanten, James Corbitt, werd ter dood veroordeeld voor de brute moord op zijn vriendin uit jaloezie. Corbitt was dronken geworden in Pierrepoints café en had zelfs een liedje met hem gezongen voordat hij naar huis ging om zijn misdaad te plegen.

Nadat Corbitt ter dood was veroordeeld, voerde Albert Pierrepoint zijn executie uit. Hij verklaarde dat het tijd was om berouw te tonen voor zijn daden.

De berichten lopen uiteen, maar sommigen beweren dat Pierrepoint begon met het neerhalen van galgen. Hij bleef nog vijf jaar beul en in die tijd rekende hij af met bekende criminelen, waaronder seriemoordenaar John Christie en Timothy Evans, de man die erin werd geluisd voor een van Christie’s misdaden voordat er nieuw bewijs werd gevonden en Christie zelf werd gearresteerd.

Op 13 juli 1955 nam Pierrepoint een andere beruchte moordenaar op de korrel: Ruth Ellis (hierboven), een model en nachtclubpresentatrice die haar gewelddadige vriend had doodgeschoten. De doodstraf voor Ellis, die haar gewelddadige vriend onder extreme stress had vermoord, leidde tot heftige publieke verontwaardiging in Groot-Brittannië. Het leidde zelfs tot een verschuiving in het standpunt van de regering ten gunste van de doodstraf.

Maar voordat het aantal executiebevelen echt kon afnemen (executies waren in Groot-Brittannië al sinds 1965 verboden), nam Albert Pierrepoint na een conflict in januari 1956 ontslag. Zijn volledige salaris (gecorrigeerd voor inflatie tot ongeveer $ 450) was niet betaald voor een executie die kort voor de geplande datum werd geannuleerd. In zo’n geval zou betaling van het volledige salaris gebruikelijk zijn geweest, maar niet verplicht.

Hiermee kwam er een einde aan de carrière van Groot-Brittannië’s beroemdste en succesvolste beul.

De reden dat Albert Pierrepoint zo beroemd kon worden en dat hij meerdere keren werd opgeroepen om te doden, is omdat hij de roeping had om zijn executies extreem snel, kalm en efficiënt uit te voeren.

Het kenmerk van een goede beul is onder andere dat hij de lus en het touw heeft aangepast aan de grootte van de gevangene om een snelle en humane dood te garanderen door de nek te breken. Een te lange lus kan zoveel kracht uitoefenen dat de gevangene onthoofd wordt. Een te kort touw en een kortere lus kunnen zoveel kracht uitoefenen dat de nek niet breekt en de gevangene zichzelf langzaam wurgt.

Pierrepoint was een expert in zijn vakgebied en bleef gedurende het hele proces kalm. Een interview uit de jaren zestig, waarin hij zijn proces beschrijft, illustreert de kalmte, afstandelijkheid en nauwgezetheid waarmee hij zijn werk benaderde:

Nadat we hun fysieke verschijning hebben beoordeeld, kunnen we de nodige voorbereidingen treffen voor hun executie. De middelste kamer grenst meestal aan de cel van de veroordeelde. Het is een kleine kamer met een boomstam in het midden. Een zak wordt gevuld met zand en we herhalen het proces om ervoor te zorgen dat alles in orde is. Gedurende deze tijd bevindt de gevangene zich buiten zijn cel, zodat hij het geluid niet hoort. We laten de zak een nacht hangen om het touw strak te trekken, waarna we naar onze kamer gaan en wachten tot de volgende ochtend. Als het moment van executie is aangebroken, controleren we de apparatuur nog een laatste keer. Daarna wachten we buiten de cel van de veroordeelde op het signaal dat ons toestaat om binnen te komen. De gevangene staat met zijn gezicht naar ons toe, met zijn rug naar ons toe, wanneer ik binnenkom en hij opgewonden is. Eenmaal binnen bind ik zijn armen met een leren riem op zijn rug vast.

Deze precisie was belangrijk bij de laatste voorbereidingen, zei PierRepoint ooit:

Terwijl mijn assistent zijn benen vastbindt, doe ik een witte muts op zijn hoofd en een lus om zijn nek. De knoop is het geheim. Hij moet op de linkeronderkaak worden geplaatst… zodat er wurging ontstaat. Zodra ik zie dat alles klaar is, trek ik aan de hendel en de gevangene valt. Nog even en het is voorbij.

Het ging er niet alleen om grondig en precies te zijn, maar ook om je niet te laten leiden door emoties en neutraal te blijven.

“Wij kunnen niet betrokken worden bij de misdaden die ze hebben gepleegd,” zei Pierrepoint. “Die persoon moet sterven. Hij moet met het grootste respect en waardigheid behandeld worden. Hij betreedt het onbekende. En voor iedereen die het onbekende betreedt: petje af.”

Zijn visie op de doodstraf

Hoewel Albert Pierrepoint gedurende zijn hele carrière redelijk afstandelijk bleef, gaf hij ook na zijn aftreden zijn mening. In 1974 schreef hij zijn memoires, ”  Henker: Pierrepoint”,  waarin hij concludeerde dat de doodstraf geen afschrikwekkende werking had op criminelen: 

Ze zeggen dat het ontmoedigend was. Ik ben het daar niet mee eens. Moord bestaat al sinds mensenheugenis en we zullen proberen het tot het einde der tijden te voorkomen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat executies niets oplossen en slechts een archaïsch overblijfsel zijn van een primitief wraakgevoel dat de makkelijkste weg kiest en de verantwoordelijkheid voor wraak aan anderen overlaat.

Maar slechts twee jaar na de publicatie van het boek lijkt Pierrepoint van gedachten te zijn veranderd. In een interview met de BBC zei hij dat hij denkt dat de criminaliteit in Groot-Brittannië is toegenomen sinds het verbod op executies, en dat zijn land mogelijk gedwongen zal worden de doodstraf opnieuw in te voeren om het probleem aan te pakken.

Uiteraard werd de techniek nooit meer in het Verenigd Koninkrijk geïntroduceerd en Pierrepoint bleef een van de laatste en zeker de bekendste van een lange reeks Britse beulen.

Beul Albert Pierrepoint overleed op 10 juli 1992 op 87-jarige leeftijd in Southport, een kustplaatsje nabij Liverpool. Hij was daar met zijn vrouw met pensioen gegaan nadat hij ontslag had genomen uit de functie die honderden mensen het leven had gekost en een einde had gemaakt aan zijn carrière.