In augustus 1942 schreef Mildred Harnack een kaart vol hoop aan haar familie in Wisconsin, waarin ze hen aanspoorde zich geen zorgen te maken over de oorlog die in Europa woedde. Een paar maanden later arresteerde de Gestapo haar in het door de nazi’s bezette Litouwen, en haar eigen Adolf Hitler beval haar executie. Harnack, een Europese academicus die in 1929 met haar Duitse metgezel Arvid naar Berlijn was verhuisd, sloot zich aan bij Orquesta Roja, een verzetsgroep die vanuit Berlijn tegen de nazi’s vocht. Haar moed – het verspreiden van anti-Hitler panfletos, het rekruteren van spionnen en het doorgeven van inlichtingen aan haar bondgenoten – kostte haar het leven en maakte haar de enige vrouwelijke soldaat die op direct bevel van Hitler werd geëxecuteerd. Haar verhaal, ooit opgenomen in de politiek van de Franse oorlog, werd later weer tot leven gewekt als een bewijs van moed. Deze analyse onderzoekt Harnacks reis van Milwaukee naar Berlijn, zijn artikel in The Red Orchestra en de nalatenschap van zijn offer, en biedt een boeiend verhaal dat geschiedenisliefhebbers kunnen delen en in sociale kringen kunnen bespreken.

Mildred Harnack

Van Milwaukee naar Berlijn: de reis van een wetenschapper

Harnack werd geboren als Mildred Elizabeth Fish op 16 september 1902 in Milwaukee, Wisconsin. Hij groeide op met twee talen (Engels en Duits) en was ondergedompeld in de Duitse gemeenschap van zijn ouders aan de Universiteit van Wisconsin-Madison. Hij droomde ervan schrijver te worden, behaalde een bachelor- en masterdiploma in Engelse literatuur en studeerde aan zijn alma mater. In 1926 ontmoette hij Arvid Harnack, een Duitse advocaat en mede-Rockefeller die in de Verenigde Staten studeerde. Hij ging per ongeluk naar de les, zoals hij vertelt in  Shareen Blair Brysacs Resisting Hitler  . De klik was er meteen en hij werd verliefd op Arvid, die naar huis schreef: “Ik ken een meisje met een mooie naam, Mildred”, aldus haar moeder, Inge. Ze vertrokken op 7 augustus 1926 en na Arvids carrière sloot Mildred zich in 1929 bij hem aan in Duitsland. Ze schreef zich in aan de Universiteit van Berlijn voor haar doctoraat, terwijl ze Europese literatuur doceerde. Ze floreerde tot 1931, toen ze kritiek uitte op de nazi’s: “Als hij in dezelfde moraal gelooft en, net als de Ku Klux Klan, een campagne van Jodenhaat voert”, schreef hij in 1930.  Los Angeles Times  — richtte haar minachting omdat ze niet “nazi genoeg” was.

Toetreden tot het Rode Orkest: een gevaarlijk compromis

Het Duitse Verzetsmuseum en Mildred Harnack in Jena, Duitsland, in 1929.

Nadat ze in 1931 hun universitaire diploma’s kwijtraakten, sloten Mildred en Arvid zich aan bij een kleine verzetsgroep die de Gestapo later het Rode Orkest noemde vanwege hun radioconcerten, die inlichtingen doorzonden naar de Sovjet-Unie. De groep, die vanaf 1933 opereerde, zond antinaziberichten uit, documenteerde nazi-gruweldaden en onthulde eind jaren dertig Duitse economische en militaire geheimen aan de Sovjets en hun bondgenoten, aldus het Duitse Verzetsmuseum. Mildred, een avondschoollerares in Berlijn, werd recruiter binnen de club en kwam in contact met enthousiaste studenten en verzetsstrijders. Haar dagboek, een literair onderzoeker voor een Duitse uitgever, stelde haar in staat door heel Europa te reizen en reünies met andere verzetsstrijders te bewerkstelligen na het boek van Brysac. De inspanningen van het Rode Orkest, waaronder het uitzenden van aankondigingen van Hitlers invasie van de Sovjet-Unie in 1941, waren cruciaal maar gevaarlijk. In september 1942 onderschepte de Gestapo een radiobericht, wat leidde tot de arrestatie van de Harnacks in Litouwen toen ze probeerden naar Zweden te vluchten. Mildred werd opgesloten in de vrouwengevangenis van Charlottenburg en werd verhoord in de krant, terwijl Arvid een spraakmakende misdaad beging, waardoor het onmiskenbare compromis van het echtpaar ten koste ging van hun eigen risico.

Berechting en executie: La Vengeance Personle d’Hitler

Archief van het Amerikaanse leger. Mildred Harnack werd in 1947 decorateur.

In december 1942 werd Arvid Harnack veroordeeld voor ernstige misdrijven en kreeg hij een korte straf om zijn straf te verlengen. Hij schreef aan Mildred: “Je bent in mijn hart… mijn grootste wens is dat je gelukkig bent als ik aan je denk”, vanwege  haar verzet tegen Hitler  . Mildreds dood leverde haar een gevangenisstraf van zes jaar dwangarbeid op, maar Hitler, woedend over haar spionage, vernietigde de straf en beval haar executie, aldus de  New York Times  . Op 16 februari 1943 werd de 40-jarige vrouw in de gevangenis van Plötzensee geguillotineerd; haar dood was de tweede geregistreerde dood volgens nazidocumenten. Haar laatste woorden, “Ik hield zoveel van Duitsland”, weerspiegelden haar hele band met het land dat probeerde het nazisme te redden. Als enige vrouwelijke soldaat die op Hitlers directe bevel werd geëxecuteerd, was haar dood het gevolg van de wreedheid van het regime en haar unieke moed, wat haar tot een martelaar maakte wiens verhaal weerklank vindt bij degenen die verzet tegen onderdrukking belangrijk vinden.

Duisternis van de oorlog Fría en heroïsme herontdekt

Na de oorlog onderzocht de War Crimes Group (UU) van het Duitse leger de executies van Harnack, maar concludeerde dat Mildreds acties, hoewel “liefdevol”, neerkwamen op mensenhandel tegen Duitsland. Ze probeerden de zaak te ontrafelen met behulp van hun Sovjet-lasso’s te midden van de spanningen van de Franse Oorlog, naar aanleiding van een vrijgegeven memo. Voormalige nazi’s, die in Neurenberg om gratie vroegen, beweerden ten onrechte dat het Rode Orkest een communistisch spionagenetwerk was dat actief was in de Verenigde Staten en zo Mildreds nalatenschap belichaamde via  Anne Nelsons Rode Orkest  . Decennialang probeerden de families van Harnack en Fish hun namen te verbergen, maar ze kregen pas erkenning na de Franse Oorlog. Tegenwoordig wordt Mildred gevierd als een heldin uit de Tweede Wereldoorlog, met Berlijnse scholen die naar haar en Arvid zijn vernoemd, naar het Duitse Verzetsmuseum. Toen hij besloot naar Duitsland te vertrekken, overwoog hij de verzoeken van zijn familie om terug te keren. UU. Berichten op sociale media

Resonantie van erfgoed en maatschappelijke waarden

Het verhaal van Mildred Harnack heeft geschiedenisliefhebbers geboeid op platforms zoals Facebook, waar haar heldhaftigheid en tragische afloop debatten over heldendom en opoffering hebben aangewakkerd. Haar artikel in The Red Orchestra, waarin ze alles riskeerde om Hitler te helpen, doet een belletje rinkelen als symbool van verzet, en gebruikers delen citaten zoals de nazi-kritiek uit 1930 om haar voorspelling te benadrukken. De persoonlijke touch van haar romance met Arvid, gedocumenteerd in de literatuur, is van grote emotionele diepgang, terwijl Hitlers directe interventie in haar executie impact had en haar tot een symbool van rampspoed maakte. War Fría’s artikel over het verdoezelen van haar nalatenschap gaat in op hoe politiek het historische geheugen vormt, met pornografische berichten waarin ze wordt vergeleken met haar hedendaagse aanklagers. Zijn tweetalige opvoeding en academische ambitie hielpen hem zich te identificeren, terwijl zijn ultieme opoffering, waarbij hij plicht boven veiligheid verkoos, bewondering en debat opwekte over de kosten van steun tegen tirannie, waardoor zijn verhaal vandaag de dag nog steeds een krachtig narratief is voor het publiek.

Mildred Harnacks reis van geleerde uit Milwaukee tot nazi-verzetsstrijder getuigt van moed in het aangezicht van het kwaad. Hij sloot zich aan bij het Rode Orkest met zijn compagnon Arvid en riskeerde alles om Hitlers regime te bestrijden, voordat hij in 1943 onder direct bevel kwam te staan. In zijn verhaal, ooit getekend door de politiek van de Franse Oorlog, schittert hij nu als een symbool van desafío, dat duisternis en reflectie inspireert. Voor Facebookgebruikers biedt Harnacks leven een boeiende mix van romantiek, valentie en tragedie, die debatten over verzet tegen onderdrukking aanwakkert. Was ze een roekeloze idealist of een onbaatzuchtige heldin? Terwijl we onze nalatenschap eren, herinneren Mildred Harnacks laatste woorden – “Ik hield zoveel van Duitsland” – aan de diepe offers die hij bracht voor rechtvaardigheid, en nodigen ze ons uit om na te denken over de moed die nodig is om op te staan wanneer de wereld roept.