“80 jaar oud en vechtend om weer tot leven te komen” — De ontroerende bekentenis van een Belgische wielerlegende die het hart van de sportwereld brak 💔🚴‍♂️

De stilte in de kamer was voelbaar toen de 80-jarige Eddy Merckx, de grootste Belgische wielerlegende aller tijden, zijn laatste interview gaf vanuit zijn huis in Meise. Geen publiek, geen camera’s vol schijnwerpers — alleen een oude kampioen, een glas water en een stem die nog altijd kracht uitstraalde, al was die zachter dan ooit. Toen hij sprak, trilden zijn woorden:

“Ik hoop nog één keer te kunnen koersen… Bedankt dat ik deel uit mag maken van jullie leven.”

Met die zin bracht hij miljoenen fans wereldwijd tot tranen. Want voor wie van wielrennen houdt, is Merckx geen gewone naam. Hij is wielrennen — de man die records verbrak, grenzen verlegde en hele generaties inspireerde met zijn vastberadenheid en pure liefde voor de sport. Maar nu, tachtig jaar oud, vecht hij een andere strijd: niet tegen rivalen op de weg, maar tegen de tijd, de pijn en zijn verzwakte gezondheid.

De beelden van een fragiele, maar nog steeds trotse Merckx raakten diep. Zijn handen, ooit krachtig aan het stuur van zijn fiets, trilden lichtjes terwijl hij zijn medaille vasthield. “Elke overwinning was mooi,” zei hij, “maar het mooiste was de mensen langs de weg te zien. Dat applaus, dat zal ik nooit vergeten.”

Zijn openhartige woorden over zijn gezondheid kwamen als een schok voor de sportwereld. In het interview onthulde hij dat zijn hartproblemen, waar hij eerder al mee te maken had, opnieuw waren verergerd. Toch weigerde hij medelijden.

“Ik heb een lang en prachtig leven gehad,” glimlachte hij. “Maar een renner blijft altijd hopen. Misschien kan ik nog één keer fietsen, al is het maar een paar kilometer.”

Die bescheiden hoop — die ene laatste rit — werd binnen enkele uren wereldwijd opgepikt. Fans, oud-renners en sportliefhebbers overspoelden sociale media met berichten van steun en liefde. Hashtags als #RideForEddy en #MerciMerckx gingen viraal, terwijl duizenden mensen foto’s deelden van hun eerste fiets, hun eerste koers, of hun favoriete herinnering aan “De Kannibaal”.

Maar het was één persoon die de wereld echt tot tranen bracht: Wout Van Aert.

Slechts enkele uren na het interview deelde Van Aert een korte video op zijn sociale media. Geen woorden, geen muziek — alleen beelden van hemzelf, fietsend door de lege wegen van Vlaanderen in de vroege ochtendmist. Op zijn fietsframe stond met witte letters: “Voor Eddy.”

Aan het einde van de video stapte Van Aert af, legde een boeket zonnebloemen tegen een gedenksteen, keek recht in de camera en fluisterde:

“Bedankt dat u ons heeft leren fietsen, meneer Merckx.”

Binnen minuten overspoelden miljoenen reacties het internet. Mensen beschreven de video als “het meest pure eerbetoon dat de wielersport ooit heeft gezien”. Oud-renners als Philippe Gilbert, Tom Boonen en Remco Evenepoel reageerden met tranen en woorden van dankbaarheid.
Gilbert schreef: “Hij is de reden dat we allemaal op de fiets zijn gestapt.”

De Belgische wielerbond kondigde dezelfde dag nog aan dat de volgende editie van de Ronde van Vlaanderen officieel aan Merckx zou worden opgedragen. Langs het parcours zullen volgens de organisatie 80 vlaggen wapperen — één voor elk levensjaar van de legende — met de woorden:

“Eddy, onze eeuwige kampioen.”

Ondertussen heeft Merckx zelf, ondanks zijn broze gezondheid, laten weten dat hij het eerbetoon wil bijwonen, “zelfs al is het maar voor één kilometer.” Zijn zoon, Axel Merckx, bevestigde dat zijn vader nog elke ochtend vroeg opstaat om naar de lucht te kijken en zachtjes te zeggen: “Als het vandaag droog is, zou ik kunnen rijden.”

Het is een beeld dat de wereld nooit zal vergeten — een man die alles won wat er te winnen viel, en toch alleen verlangt naar één laatste rit.

Wat het moment nog emotioneler maakte, was dat Van Aert later onthulde dat hij persoonlijk contact had opgenomen met Merckx.

“Hij belde me terug,” vertelde Van Aert tijdens een persconferentie. “Hij zei: ‘Jongen, blijf fietsen met je hart, niet met je benen.’ Dat zal ik nooit vergeten.”

Die woorden, eenvoudig maar krachtig, vatten de erfenis van Merckx perfect samen. Want voor hem ging wielrennen nooit alleen om snelheid of overwinning. Het ging om passie, om doorzettingsvermogen, om het gevoel van vrijheid op twee wielen — iets wat hij zelfs op 80-jarige leeftijd nog steeds belichaamt.

Aan het einde van zijn interview, toen de camera’s bijna uitgingen, keek Merckx nog één keer in de lens. Zijn ogen, dof maar nog steeds levendig, glinsterden toen hij fluisterde:

“De koers is mijn leven geweest. Als ik nog één keer de wind in mijn gezicht kan voelen… dan is dat genoeg.”

Die zin — eenvoudig, eerlijk en vol menselijkheid — werd in België binnen enkele uren een symbool. Op muren in Brussel, Gent en Antwerpen verschenen graffiti’s met de woorden “Voor altijd Eddy”. Kinderen tekenden fietsen met zijn naam op school. Ouderen vertelden opnieuw hun verhalen over de gloriedagen van de Tour.

En zo, tachtig jaar oud en nog steeds strijdend, blijft Eddy Merckx het hart van de wielerwereld. Niet als de man van de records, maar als de man van het hart.

Hij leerde België niet alleen fietsen. Hij leerde ons geloven. ❤️🚴‍♂️🇧🇪